Dell XPS 13 Plus (2022) review: schoonheid boven alles

De Dell XPS 13 Plus is een laptop die grenzen wil verleggen wat betreft design, maar verliest daardoor andere belangrijke zaken uit het oog. Het resultaat oogt initieel positief, tot frustraties de bovenhand nemen.

Feng shui: dat is het eerste wat in ons op komt wanneer we de Dell XPS 13 Plus (vanaf 1.569 excl. btw) open klappen. Uitgeschakeld ademt dit toestel rust uit met zijn strakke lijnen. De buitenkant blijft identiek aan de traditionele XPS-toestellen; het is de binnenkant die de aandacht trekt door zijn minimalisme. Toen het toestel op CES werd aangekondigd, hebben we Dell regelmatig moeten stalken om ermee aan te slag te kunnen.

Deze zomer kwam eindelijk het verlossende bericht: “Er is een Dell XPS 13 Plus onderweg naar jullie”, luidde het bij het communicatiebureau. Toegekomen volgde direct de teleurstelling: het scherm was stuk. De linkerhelft van het 4K LCD-paneel toonde vaste pixels en ververste niet altijd. Niet veel later volgde het bericht dat sommige Dell XPS 13 Plus-schermen uit hun chassis vielen. Gelukkig gebeurde dat niet bij ons model, maar er loopt duidelijk wel wat mis op de productielijn bij Dell.

Een week later plofte een tweede XPS 13 Plus op onze testbank, deze keer met een intact scherm. Door omstandigheden is een traditionele korte review niet gelukt, maar we mochten van Dell het toestel langer bijhouden voor een grondige duurtest. In tussentijd bevestigt Dell aan de redactie dat alle productieproblemen van de baan zijn. Valse start…

Opvallend model

De Dell XPS 13 Plus is een conversation starter. Overal waar we ermee verschijnen, worden we erop aangesproken. Het toetsenbord dat van rand tot rand loopt en het onzichtbare touchpad springen in het oog. Ook de oplichtende functie-/mediatoetsen boven het klavier schreeuwen om aandacht. Wie die lichtshow bovenaan wil uitschakelen, moeten we teleurstellen. Enkel de achtergrondverlichting van het toetsenbord kan uit.

Het toestel ademt ook pure klasse uit in onze ogen. De luxe druipt eraf met een stevig aluminium chassis. Wanneer we de laptop op een hoek vastpakken, plooit het toestel geen millimeter. Sterk en stevig, maar dat voel je ook in je tas: de laptop weegt 1.235 gram. Voor een dunne 13 inchlaptop (15 mm) is dat best veel.

Noem het gerust liefde op het eerste gezicht. Hiermee wil je gezien worden, voor wie dat belangrijk vindt. Daarnaast moet je er ook zelf de hele dag op kijken. Dan mag het oog ook wel wat hebben.

Haat-liefdeverhouding

De liefde moet helaas snel plaats maken voor een bittere realiteit. Het naadloze touchpad is vervelend, net als de oplichtende aanraakgevoelige functietoetsen. Ook de krachtigere binnenkant met een nieuwe Intel-chip stelt teleur door een slecht ontworpen chassis dat niet genoeg koelt. Koppel daar nog een flauwe batterijduur aan en het mag duidelijk zijn dat de liefde voorbij is.

Starten doen we met een pluspunt: het toetsenbord typt heel aangenaam met heel ruime toetsen voor een 13-inchmodel. Talrijke ritten in de trein zijn geen straf wanneer je op dit klavier moet werken. Het naadloze touchpad is dat wel.

Simpele zaken zoals bewegen werken prima omdat je dat telkens centraal doet. Klikken werkt meestal goed, ook al geeft de haptische feedback een foute bevestiging. Het is bij zaken waar je twee vingers voor nodig hebt, zoals bijvoorbeeld het slepen van een bestand, dat het design minder aantrekkelijk wordt. Je weet niet waar je je tweede vinger mag laten rusten naast het touchpad.

Hier primeert Dell duidelijk vorm boven functie. Twee subtiele oplichtende lijntjes had het probleem opgelost. Van oplichtende zones gesproken: de aanraakgevoelige functietoetsen kunnen ons tegelijk bekoren en frustreren.

We zijn fan van het concept omdat we altijd duidelijk zien of nu de functietoetsen staan ingeschakeld of de mediatoetsen. Er is nooit meer verwarring mogelijk. Nadeel is dat de helderheid te wensen over laat in sommige situaties. Als je sommige knoppen niet goed meer kan zien, moet je opnieuw naar de tekentafel. Het probleem belemmert de ervaring niet zo erg als het randloze touchpad, maar aan dit prijskaartje verwachten we beter.

Sterke chip, zwakke koeling

Onder de motorkap vinden we een nieuwe Intel Core i7-1260P. Dat is een splinternieuwe Alder Lake-processor met vier klassieke P-kernen die multithreading ondersteunen, bijgestaan door acht single threaded E-kernen. De P-kernen zijn klassieke Core-kernen gericht op prestatie, de efficiëntiekernen nemen lichtere achtergrondtaken voor hun rekening en zijn gebaseerd op de architectuur achter Intel Atom.

In onze testen trapt de Dell XPS 13 Plus heel hard het gaspedaal in voor een laptop met zo’n dun profiel, maar trapt daarna snel op zijn adem. Snelle korte pieken zijn indrukwekkend, maar na minder dan een minuut aan maximale prestaties daalt de snelheid met de helft. Opnieuw een mooie façade die in de praktijk teleurstelt.

Initieel dacht we dat het aan de nieuwe Intel-chip lag, maar in de Dynabook Portégé X40L-K dalen de prestaties amper door een chassis dat beter koelt. Dezelfde chip presteert in de Dynabook bijna 40 procent sneller dan in de XPS 13 Plus na twee minuten topprestaties leveren.

Daar bovenop moet je rekening houden dat de Dell-laptop gruwelijk warm wordt op je schoot wanneer je veel van het toestel vergt. Na vijf minuten moeten we een tafel zoeken om het toestel op te zetten, terwijl dat bij de Dynabook niet van toepassing is.

Het lijkt haast alsof Dell kost wat kost aan dit nieuwe design een sterke Intel-chip wilde koppelen om een verschil te maken met de ook vernieuwde XPS 13 line-up, maar daarvoor het chassis amper heeft aangepast. Het helpt natuurlijk niet dat Dell ons testmodel leverde met een 4K-paneel dat nog meer druk op de Intelchip zet, maar daarover straks meer.

Nu wel mooi in beeld

Sinds Dell de webcam niet langer onderaan het scherm zet maar bovenaan, ondanks de flinterdunne schermranden, heeft de camerakwaliteit een forse downgrade gekregen. Gelukkig is dat nu opgelost met de Dell XPS 13 Plus. Het is nog steeds maar een 720p-camera, maar het dynamisch bereik is veel groter waardoor je zelfs in minder goede lichtomstandigheden degelijk in beeld verschijnt.

Ook de dubbele microfoons bovenaan de schermrand leveren prima werk. Net als bij elke laptop pikken ook deze exemplaren veel omgevingsgeluid mee. Wie veel videobelt, raden we sowieso aan om oortjes of een headset te gebruiken.

Een dun chassis gaat niet samen met veel aansluitingen. Er is ruimte voor 2x USB-C (Thunderbolt 4.0), en dat is het. Zelfs de hoofdtelefoonaansluiting is verdwenen, zoals al jaren het geval is bij onze smartphones. Wel fijn: elke kant heeft één USB-C-poort. Dat geeft extra flexibiliteit bij gebruik van een docking station of USB-C-monitor.

Dell stopt wel een dongle van USB-C naar USB-A in de doos en USB-C naar jack, zodat je toch nog met bestaande randapparatuur aan de slag kan. In de praktijk koop je deze laptop best als onderdeel van een ecosysteem. Heb je bijvoorbeeld een USB C-monitor met ingebouwde extra aansluitingen, dan maakt het beperkte gamma poorten minder uit. Een USB-C docking station in huis halen kan ook wonderen doen.

Mooi maar overbodig 4K-scherm

Een 4K-scherm is nefast voor de batterijduur van een laptop en zorgt voor veel frustraties, maar wat heeft Dell een pareltje in ons testmodel gestopt. Het is helaas niet de OLED-variant die je ook kan configureren, maar dat neemt niet weg dat je ogen worden getrakteerd.

Met 3.840 x 2.400 pixels (16:10-schermverhouding) oogt alles haarscherp. Het paneel haalt net niet het volledige sRGB-kleurbereik (98,9 procent), maar stelt daar tegenover wel een heel sterke deltaE-waarde van 1,5 wat betreft kleurechtheid. Een deltaE onder de twee is kleurecht genoeg voor professionele beeldbewerking. De maximale helderheid van 500 nits krijgen we niet gereproduceerd. We halen 410 nits, wat gelukkig voldoende is om ook buiten comfortabel te werken.

Na twee maanden genieten we nog steeds van het 4K-scherm wanneer we onderweg zijn, ook al fnuikt het de batterijduur. De schaalproblemen binnen Windows 11 wanneer je een extra monitor werkt, die ben ik liever kwijt dan rijk.

Gemiddelde batterijduur

In theorie moet de Dell XPS 13 Plus een uitstekende batterijduur hebben. Wanneer je zelfs met een 4K-scherm een behoorlijk resultaat haalt, moet de Full HD-optie uitstekend presteren. Wie veel onderweg moet werken of soms een dag zonder een stopcontact moet doorkomen, kiest beter de Full HD-variant.

Waar Dell minder goed scoort, al jaren overigens, is de heel trage oplaadtijd. Bijna een uur om tot 50 procent op te laden is vandaag te lang. Net als bij een smartphone  bestaan er snellere oplaadtechnieken voor laptops, en al zeker binnen deze prijsklasse. Dell moet hier dringend zijn huiswerk doen.

Conclusie

De haat-liefdeverhouding is nog nooit zo groot geweest als bij deze laptop. Het mooie design pakt ons elke keer weer in, zeker wanneer hij in een docking station staat te pronken, maar de frustraties loeren om de hoek van zodra we de Dell XPS 13 Plus onderweg moeten gebruiken. Aangezien het om een laptop gaat, moeten we streng zijn ondanks de aanwezige liefde.

De tegenvallende prestaties verzachten de pil om streng te zijn voor deze laptop. In dit chassis hoort geen Intel P-chip thuis die krachtiger is dan de traditionele mobiele variant in een ‘gewone’ XPS 13.

Alles bij elkaar kunnen we deze laptop niet aanraden, althans niet deze generatie. Dell plant een interessant zaadje dat het in een volgende generatie potentieel heel goed kan uitwerken. De Dell XPS 13 Plus (vanaf 1.569 excl. btw) betaalt daar helaas het leergeld voor.

Geteste configuratie: Dell XPS 13 Plus P151G001, Intel Core i7-1260P, 32 GB RAM, 1 TB NVMe SSD, 13,3 inch glossy aanraakscherm (3.840 x 2.400 pixels), Windows 11 Pro –  2.038 euro excl. btw

lees ook

Dell XPS 15 (2021) review: te veel vorm boven functie